opgeslokt door Zion.

Vanmorgen maakt Elske me om tien voor negen wakker; “opschieten, het ontbijt is maar tot half tien!”. Binnen tien minuten staan we gedoucht en aangekleed bij de lift en nemen we beneden plaats. Het is erg druk hier, maar het is ook een groot hotel. Het ontbijt is prima, maar je merkt dat we aan de late kant zijn en een aantal dingen zijn helaas al op. Toch kunnen we onze buiken voorzien van een bodempje, zodat we zo dadelijk op pad kunnen richting Zion.

Ik stuur de auto linksaf de parkeerplaats af richting de berg waar ons hotel tegen aan ligt. Direct stijgen we naar een flinke hoogte wat we ook in onze oren voelen. Het uitzicht is direct weer prachtig en voor we het weten rijden we op de top van de berg en aan de andere zijde weer een stukje omlaag richting Springdale. Het is een klein dorpje waar we negen jaar geleden ook al eens een nachtje hebben geslapen. We hebben toen een dag enkel door de hoofdweg van Zion gereden en waren behoorlijk onder de indruk toen. Nu hebben we de hele dag en willen we meer zien van dit natuurpracht. In het dorpje zijn veel restaurantjes, winkeltjes en tour bureaus waar je een trip per fiets, jeep of zelfs per helicopter kan regelen naar Zion. Als we het begin van het natuurpark naderen, zien we dat het ongelofelijk druk is. Dat is erg jammer, want dat zou betekenen dat je in de rij moet staan om een mooi uitzicht punt te kunnen bekijken. We rijden door naar de entree van het park waar we wederom met onze pas weer door mogen rijden. Met een plattegrond in ons hand rijden we de parkeerplaats van het visitor centrum op, zodat we daar om info kunnen vragen naar de beste wandelingen. Maar het is zo vreselijk druk dat we geen eens een parkeerplaats vinden en ik zet de auto in de berm. Ik bekijk de kaart en zie dat daarop ook voldoende wandelingen staan aangegeven. Maar voordat we een wandeling gaan doen gaan we eerst de hoofdweg berijden.

De hoofdweg is een prachtig weg die van Springdale richting de Grand Canyon rijdt. Onderweg zijn er twee tunnels waar je door heen rijdt. Een lange en een korte. De lange tunnel heeft hier en daar een gat in de bergwand, zodat je een stukje van het natuurschoon buiten de tunnel kan zien. De tunnel zelf is aarde donker en zonder autolampen zou de tunnel onberijdbaar zijn. Deze hoofdweg hebben we eerder gereden, maar is wederom onbeschrijfelijk mooi. Wat een bijzondere natuur. We stoppen veelvuldig en de natuur slokt ons helemaal op. Deze reis hebben we behoorlijk veel natuurparken mogen bezoeken en allemaal zijn ze uniek. Er is werkelijk niets hetzelfde, maar we zijn er samen wel over eens, dat Zion het mooiste park is van allemaal.

We keren de auto bij de uitgang van deze hoofdweg en rijden hem terug richting het visitor centrum. Inmiddels is het iets rustiger geworden en kunnen we nu wel onze auto op de parkeerplaats kwijt. Vanaf de visitor centrum rijden gratis pendel bussen door het park. Om drukte van autos en vervuiling in het park te verkleinen zijn deze bussen begin jaren negentig ingezet. Ideaal deze bussen,omdat ze om deze zoveel kilometer stoppen en je in en uit kan stappen wanneer je maar wil. De route die deze bussen maken is niet beschikbaar voor auto’s dus we krijgen, voor ons, weer een nieuw, zo niet het mooiste en belangrijkste gedeelte van het natuurpark te zien.

Er zijn in totaal negen stops en bij elke stop zijn verschillende wandelingen te doen. De kaart geeft ons precies aan welke er moeilijk zijn, of gemakkelijk en de lengte van de wandeling. De bekendste en meest populaire wandeling zijn “de Narrows”, maar daar over later meer. We starten bij nummer zes, ergens halverwege en lopen ongeveer anderhalve kilometer terug naar nummer vijf. Bij nummer vijf is ook een restaurant, waar we dan een van een late lunch kunnen genieten. De bus is heerlijk omdat er zoveel ramen in zitten en we kunnen dus goed kijken. En er komt vooral veel en eigenlijk alleen nog maar aaaaahhh, oooooh, waaaauw uit, want het is zo vreselijk mooi hier. Werkelijk onbeschrijfelijk. Als we bij halte nummer zes uitstappen gaat Elske even naar het toilet. Ook deze voorzieningen zijn erg goed geregeld in dit land. Ik loop een beetje om het gebouw heen en zie dan een stuk of tien wilde kalkoenen lopen. Elske kan er nog net een stuk of zes mee pakken en we zien ze gezellig het bos in lopen. Wij volgen het pad naast de berg en op ons gemak wandelen we de anderhalve kilometer richting het enige restaurant. Onderweg zien we nog herten en genieten we van alles om ons heen. We zijn echt omsingeld door al het moois hier en dat maakt dit park ook zo bijzonder. De bloemenpracht tussen alle rood, wit, geel gekleurde rotsen. De fantastische oude bomen en struiken, cactussen. Het is werkelijk een paradijs. De Indianen noemde Zion ook wel “het rechtopstaand land” en het klinkt wat kinderachtig, maar als je voor de rotsen staat, begrijp je ze direct. De steile wanden hebben een heel leven op zich groeien en zijn stukken land op zich.

We komen aan bij het gezellige restaurant waar we een late lunch bestellen. Met een stukje pizza en wat te drinken zitten we lekker een beetje in het zonnetje van al het moois te genieten. Dit is waarschijnlijk een van de mooiste lunch plekken waar dan ook ter wereld. We stappen weer in de pendel bus en laten ons rijden naar het laatste punt van de route. Nummer negen. De stopplaats is genaamd: “Temple of Sinawava”. De Navajo indianen vonden de ronde vormen in de enorme rotswanden op een tempel lijken en zo werd deze dan ook door ze gebruikt. Aan het eind van deze rotswand loopt een enorm populaire wandeling “de Narrows”. Die is voor ons op dit moment niet te doen, want die moet wel degelijk voorbereid worden. Zo loop je een gedeelte door ijskoud water heen en dat water kan wel tot zo’n één meter twintig diep zijn. Er worden speciale broeken en schoenen verhuurt bij diverse hotels en shops in Zion village, maar die hebben we niet ingezet. We gaan wel even kijken bij de ingang van dit wandeltraject en daarvoor nemen wen een wandelpad langs de hangende tuinen van Zion. Een smal pad wederom langs de bergwand. Hier en daar stroomt er water langs de wand en als je het opvangt heb je het meest heldere water wat je je kan bedenken. De groene oase die langs de wand groeit is met geen pen te beschrijven zo mooi en je voelt je hier helemaal één met de natuur.

Vanaf de bushalte naar de ingang van “de narrows”, althans zover we kunnen komen, is ongeveer veertig minuten lopen, maar het pad is prima begaanbaar en met al het moois om ons heen zeker geen straf. Er lopen behoorlijk wast mensen dezelfde kant op, maar er komen er ook diverse terug. Vaak net een speciale water tuinbroek aan, die voeten en benen beschermen tegen het hoge water, maar ook met korte broek en een paar waterdichte schoenen. Bijna iedereen heeft wel een wandelstok meegenomen voor het bewandelen van de route. Naar mate we in de buurt komen van de ingang, zien we het pad langs de bergwand steeds natter worden. Dat betekent dus dat we er bijna zijn. En ja hoor, in minder dan tien minuten staan we aan het eind van het pad. De berg houdt het pad tegen en naast het pad loopt de rivier. In de verte zien we groepen wandelaars uit de richting van “de Narrows” komen. Aan de onderzijde nat van het water en vermoeid, maar met een trots gezicht. Bij het eindpunt stappen ze uit de rivier en nemen ze het wandelpad langs de bergwand terug richting de bushalte. Helaas hebben wij geen tijd voor een wandeling als deze en Elske geeft ook aan dat ze daar geen zin in zou hebben. Ik zou hem best willen lopen eerlijk gezegd, maar dan is er wel een extra dag tijd nodig in dit park. Wie weet in de toekomst.

Om kwart over zes staan we weer bij de bushalte en komt er een pendel bus die ons terug neer het visitors centrum brengt. Vandaar uit is het slechts vijftien minuten rijden naast ons hotel, maar het is kwart over acht als we in La Verkin een klein Mexicaans eettentje binnenstappen. Het kleine eettentje heeft iets weg van een ruime snackbar. Niets fancy of prachtige inrichting. Gewoon, bijna saai eigenlijk, witte muren met een paar bruine tafeltjes en een paar stoelen. Maar ondanks de eenvoudige inrichting dit het wel vol en zien we lekker bordjes op de tafels staan. Twee Mexicaans dames staan in de keuken en praten redelijk goed Amerikaans, In de bediening loopt een jonge Amerikaanse student van amper zestien jaar schat ik. De twee Mexicaanse dames maken voor ons een lekker bordje klaar. Voor Elske een soort burrito, maar dan gefrituurd en voor mij een soort Mexicaanse salade in een schelp kom. Elske heeft een limonade als drinken en ik een Mexicaanse Coca Cola. Deze is iets anders van smaak en wordt door vele als lekkerder aangemerkt, omdat er gebruik is gemaakt van Palm suiker. Deze is iets zoeter van smaak. Ik merk wel dat er een iets andere nasmaak aan de cola zit, maar of hij nou echt zoveel anders is, dat deze lekkerder is…

We hebben heerlijk gegeten en we bedanken de vriendelijke eigenares voor de heerlijke bordjes. Op ons gemak rijden we terug naar het hotel en met enig avondritueel, slapen we vrij snel in. Wat een enorme ervaring was dat weer. En wat een indrukken allemaal. Elske roept dat ze in God is gaan geloven, omdat ze geen verklaring kan bedenken hoe zoiets kan ontstaan, hahaha. Gelukkig hoeven we daar niet al te lang over na te denken. We mogen er fijn van genieten.