Alles is plat!

Na maanden lang voor genieten van alle voorbereiding worden we deze ochtend om vijf uur wakker gemaakt door de wekker. We schieten in onze kleding die we gisteravond al klaar gelegd hebben. De laatste spullen worden toegevoegd aan de koffers en de handbagage en na een klein ontbijtje stappen we bij Sasha in de auto. We nemen afscheid van buurvrouw Jopie en Floor, en Sasha draait haar nieuwe auto de A6 op richting Schiphol. Het is lekker vroeg en dus komen we prachtig op tijd aan bij vertrek hal drie. Het is altijd even zoeken naar de juiste hal, maar in alle rust passeren we de incheck balies en de douane. Met nog twee uur te gaan, zitten we bij gate F3 in afwachting van de boarding procedure van KLM.

De zitplaatsen 26 H en 26J worden deze vlucht door ons bezet gehouden. De stoelen zitten langs het gangpad, zodat we makkelijk onze benen kunnen strekken. Naast Elske zit nog een Fransman naast het raam, zodat we zo nu en dan langs hem heen naar buiten kunnen gluren. Prima plek voor de aankomende tien en een half uur. Het opstijgen gaat heerlijk en smooth en voor we het door hebben zien we de platte lapjes deken verdwijnen en vult het zicht zich met heldere blauwe lucht met zo nu en dan een wolkendeken. De KLM medewerkers doen hun uiterste best om ons te verzorgen met voldoende drinken en eten. Uiteraard is er een beperkte keus, maar de vegetarische pasta, pasta salade, pizza broodje, olijven, met kaas gevulde rode peper, zou Floor helemaal geweldig vinden.

Mooi op tijd landen we om 11:47 op LAX, de luchthaven van Los Angeles. Wat een relaxte vlucht was dit zeg. Een filmpje, wat muziek documentaires en enkele korte slaapjes verder, sta je toch weer aan de andere kant van de wereld. Ook de douane en de bagage claim zijn enorm vlot dit keer, waardoor we een uur na de landing al buiten staan. Niet eerder hebben we zo’n vlotte doorgang mee gemaakt. Buiten de luchthaven is het lekker warm (27 graden), maar ook enorm druk. Auto’s rijden af en aan om mensen op te halen of weg te brengen. Wij gaan op zoek naar een busje van het auto verhuur bedrijf. Dat zoeken stelt overigens niets voor want als we van de eerste indrukken zijn bekomen, zien we al meerdere bussen af en aan rijden met de logo’s van de verschillende auto verhuurders. De bus brengt ons in ca. 20 min naar een enorm groot terrein, waar meerdere verhuurders hun wagenpark klaar hebben staan. Maar als we het Dollar-thrifty kantoor binnen wandelen slaan we zo wat plat achterover. Rijen dik staan er mensen te wachten op hun huurauto. Dit gaat lang duren dat zien we direct. Niet eerder hebben we er twee en een half uur over gedaan om onze huur overeenkomst in orde te maken. De tien medewerkers die alles moeten registreren, lijken zich niet druk te maken en werken op hun gemak de zes rijen met mensen af. 

Na het invullen van de nodige papieren, mogen we zelf een keuze maken uit tien grote SUV auto’s die naast elkaar geparkeerd staan aan het eind van het terrein. Een imposante rij grote auto’s van diverse merken staan in het zonnetje op hun volgende werkgever te wachten. We bekijken de Ford, de Kia, de GMC en de Nissan zorgvuldig, en besluiten voor de witte GMC te gaan. De auto ziet er gewoon het mooist uit. De hoge dikke platte neus is prachtig en de stoelen super comfortabel. De twee grote koffers en de handbagage worden eenvoudig naar binnen geschoven, zodat we zo’n 20 minuten later onze reis kunnen starten. De TomTom is ingesteld op Venice beach en rustig rijd ik het parkeervak uit. Het terrein is groot en dus is het even zoeken waar de uitgang is. De TomTom geeft aan dat we links af moeten en dus volgen we die maar. Ergens om een hoek zien we een hek met en slagboom waar auto’s binnen rijden en daar staat een klein bordje waarop “Exit” staat. Zonder verder te kijken rijd ik richting het hek en voel direct dat de auto vreemd doet. In het kleine hokje naast de baan zit een jongeman die met een grote smile ons toe roept dat we achteruit moeten. Huh? Wat is er aan de hand? Maar al snel hebben we het door; ik ben een verkeerd pad ingereden, waardoor het metalen spikes uit de grond zijn gekomen en alle vier de banden stuk zijn gereden. Plat! Wat een vreselijk begin zeg. We zien een hoop mensen kijken en de jongeman uit het huisje zegt dat we terug moeten naar de verhuurder. Ja dat begrijp ik ook wel natuurlijk, want hiermee ga ik het niet redden deze Road-trip. Op vier velgen rijd ik terug richting het kantoor, maar zover komen weer niet eens. Een medewerker sommeert ons de auto in een zijstuk neer te zetten, waarna zij binnen e.e.a. gaan regelen. Gelukkig hebben we een verzekering afgesloten voor schade aan de banden en ook fijn dat we er niet maar één mogen stuk rijden. Het blijft uiteraard wel erg jammer van de tijd die we hiermee verliezen.

Er wordt een schade formulier ingevuld en een andere medewerker komt met een soort gelijke auto voor ons. Ditmaal een zwarte GMC met bruine binnenkant. Iets minder mooi dan de witte, maar ach we kunnen onze trip voort zetten.

Eerst rijden we door een oud gedeelte van de stad, vlakbij het vliegveld. Gewoon om even te wennen aan de auto. Het rijden is goed te doen, ondanks de drukte in LA. We nemen ergens een draai en in de verte zien we de witte letters boven de weg hangen: “Venice”. We zijn hier al meerdere malen geweest, maar ook nu willen we weer even de ontspannen sfeer proeven van de beach. Door de platte banden zijn we veel tijd verloren dus parkeren we voor een uur op een betaald terrein en lopen we vrijwel direct naar de grote skatebaan van Venice beach. Het is er behoorlijk druk vandaag. De grote groep skaters trekken veel bekijks met hun truuks en vrijwel iedereen heeft zijn telefoon in de aanslag om een foto of een filmpje vast te leggen. De sfeer is fantastisch en als één grote familie zie je de skaters elkaar helpen. Na bijna een uur lopen we op ons gemak terug naar de auto en rijden we naar het oostelijke deel van de stad.

In East LA wonen meer “Chicanas”. Mexicaanse Amerikanen. Amerikanen met een latino (meestal Mexicaanse) achtergrond. Nu heb ik gelezen dat er op de vrijdag avond diverse Chicano auto clubs over de Whittier Boulevard cruisen. De Lowriders en andere klassieke autos hoppen met regelmaat door de straat. Gezien en gezien worden is dan ook het motto op zo’n bijeenkomst.

Het hoppen van de auto’s is geweldig om te zien in het echt. Zeker als een hele rij van deze klassiekers langs komt hoppen. De wielen scheef en de carressorie beweegt ver boven de wielen alle kanten op en dat terwijl ze langzaam langs cruisen. Als we in het donker arriveren staan er voor de grote Target supermarkt diverse Mexicaanse foodtrucks. We zien enkele mooie autos, maar vanavond wordt er niet gereden. Ze hebben het naar de zondagavond verplaatst dit keer. Balen dus.  

Inmiddels zijn we al bijna 24 uur wakker, dus snel naar het Best Western Hotel in Santa Ana, een buitengebied van Los Angeles. Na het inchecken nemen we onze intrek in een mooie ruime kamer en na de douche gaan we eindelijk zelf plat!