Van Durango naar SIlverton; All Aboard!

We hebben een heerlijke kamer in dit bed & breakfast in Durango en ik heb dan ook lekker geslapen. Elske is wel een aantal malen wakker geworden, maar heeft desondanks een prima nacht gehad. Om zeven uur is de wekker afgegaan, want vandaag gaan we wederom een bijzondere trip maken. Maar eerst ontbijten en daarvoor lopen we de trap af en worden we vriendelijk ontvangen door de eigenaren van de B&B. James en Leslie hebben drie tafels gedekt en we mogen plaats nemen waar we willen. Even een klein praatje over hoe het gisteravond is geweest en daarna mogen we onze wensen opgeven voor wat betreft een breakfast burrito. Leslie staat in de keuken heerlijk te bakken en maakt voor alle gasten een burrito klaar, terwijl James zorgt dat iedereen koffie, thee, water, en jus d’orange krijgt. Daarnaast zet hij een klein glazen schaaltje bij iedereen neer met een stukje verse appelmoes met bessen. De appelmoes is uiteraard gemaakt vanuit de eigen appelboomgaard. Met twee andere Amerikaanse stellen zitten we aan tafel en vertellen elkaar, zoals gebruikelijk over de thuis situatie. Wat doen jullie hier, wat voor een werk, hoeveel kinderen etc. Maar het levert een gezellig ontbijt op. Toch nemen we iets eerder afscheid om onze spullen in orde te maken voor ons avontuur van vandaag. We twijfelen nog even over onze kleding, want we gaan weer wat hoger de bergen in, maar uiteindelijk rijden we de auto om kwart voor negen richting het station van Durango.

Op het station staan een paar honderd mensen te wachten, voor we mogen instappen in de oude stoomtrein richting Silverton. De oude trein komt uit 1880 en we maken een 45 mile (72 kilometer) lange trip naar een oud cowboy dorpje Silverton. We hebben onze tickets online gekocht en mogen plaats nemen in coach 31. Coach is het treinstel en die heeft ook nog een eigen naam: Cascade. All Aboard! Klinkt het buiten. We zitten vooraan in het treinstel en het raampje kan lekker open. Het zonnetje schijnt heerlijk en de machinist laat de toeter voortdurend af gaan. Dikke donkere rookpluimen komen uit de pijp voorop de locomotief en dan gaan we heel langzaam rijden. Rond het station, maar ook langs de wegen in Durango staan veel mensen te kijken, te fotograferen of te filmen en heleboel mensen zwaaien naar de trien. Soms krijgen we even het gevoel alsof ze allemaal naar ons zwaaien, omdat we met een speciaal gevoel hier op de trein bank zit.

De trein gaat niet al te snel en rijdt met zo’n veertig minuten Durango uit. Onder bijna constante getoeter, gepiep en gestoom zwaaien we de laatste mensen uit langs de weg en zien we de omgeving steeds groener en geler worden. Hier en daar rijden we langs een klein watertje en Elske spot twee schildpadden op een boomstronk in het water. De laatste huisjes worden kleiner en naast ons verschijnt er een mooie blauwe stromende rivier. Het water kolkt lekker over de keien. De trein mindert iets vaart en we voelen dat de oude locomotief de trein omhoog de bergen in gaat trekken. De natuur wordt ruiger en nog groener en diverser en de enorme hoogtes naast de rails worden serieus diep. De rails gaat soms vlak langs de afgrond en we hopen van harte dat hij netjes op de rails blijft rijden. Maar wat is dit weer een ervaring zeg. Prachtig om zo door de overweldigende natuur te mogen rijden. De medewerkers van de trein zijn allemaal in bijpassende kleding gehuld. De twee machinisten en de brake boy, dat is degene die help te de trein af te remmen, hebben een stoere tuinbroek aan en de twee conducteuren klassieke conducteurs kleding met uiteraard bijpassende pet. Een van de conducteurs is net Freddie Mercury met bijpassende snor en zonnebril. Verder loopt er nog iemand in tuinbroek te helpen in de restauratiewagen. We krijgen wat uitleg van de conducteur over het lopen door de wagons en waar we eventueel wat te drinken of te eten kunnen halen. Waar de toiletten zich bevinden en dat we tussen de wagons niet stil mogen staan, omdat dit wel een gevaarlijke plek kan zijn. Het is namelijk een open stukje van de ene naar de andere wagon, met enkel een metalen plankje en een paar kettingen die moeten tegenhouden om er af te vallen.

De trein schudt af en toe enorm en piept en kraakt alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen. Toch worden we verzekerd dat de trein in een hele goede conditie is en we niet bang hoeven te zijn dat we pech krijgen. Zodra we de eerste echte bocht door de berg rijden, grijpt iedereen in de wagon naar zijn fototoestel. Dit is zo’n fantastisch gezicht. De mooie oude locomotief met de wagons erachter, voor de enorme rotswanden. Hier en daar een groene boom en struik. De oude trein is een echte beroemdheid en een van de weinige in heel Amerika in deze goede conditie. De trein heeft in enorm veel western speelfilms meegespeeld en dus als het ware een echte Hollywood ster. Na drie uur en twintig minuten rijden we het cowboy dorp Silverton binnen. Wederom onder luid getoeter en gesis kruipen we richting het station van dit oude dorpje. In Silverton hebben we een dikke twee uur de tijd om het dorpje te bezichtigen, voordat we de trein weer terug nemen naar Durango.

In Silverton lopen we de Hoofdstraat in en bekijken goed de oude sfeer van het dorpje. Wederom zeer oude gebouwen met veel moderne winkeltjes en restaurantjes. We lopen hier en daar wat winkeltjes in en maken wat contact met de inwoners van het dorpje. Het is er gezellig druk, maar uiteraard erg veel toeristen. In een zijstraat zit een klein restaurantje waar we een patatje nemen en een broodje en na bijna twee uur lopen we op ons gemak terug naar de trein. Heel langzaam stroomt de trein weer vol en precies kwart over drie gaat de toeter weer vol open. Het is tijd om te vertrekken. All Aboard! Horen we de conducteur weer roepen en langzaam start de locomotief zijn kolen motor op. Toeterend, piepend en krakend rijden we weer langzaam het oude dorpje uit de bergen in. We zitten nu aan de andere zijde van de rails, maar deze kant is zeker niet minder. De natuur verveeld hier nooit en ondanks dat de zon al over de rotsen begint weg te kruipen, genieten we weer in volle teugen. Wederom na ruim drie uur rijden we op ons gemak Durango binnen en is het al bijna helemaal donker Als we het station binnenrijden. Wat een gave trip was dat zeg. We raken er niet over uitgepraat en stappen in de auto. Deze brengt ons iets verderop in het stadje naar een pizza Ria waar we een kleine pizza bestellen als avond eten.

Rond half negen rijden we weer het terrein op van onze B&B en in de keuken staat de eigenares Leslie koekjes te bakken voor alle gasten. Als we willen mogen we een koekje pakken van haar, maar we zitten nog vol van de pizza, dus we bedanken en bewaren hem graag voor morgen. Eerst maar eens lekker opfrissen onder de douche en het verslag schrijven. We blijven maar vertellen tegen elkaar dat het een super mooie ervaring was en Elske heeft zelfs al meerdere keren deze reis geroepen dat we volgend jaar weer terug gaan. Hoe erg kan je genieten van iets. Heerlijk!