Harold de indiaan

Helaas moeten we vandaag weer afscheid nemen van de lieve Susan. De eigenares heeft werkelijk een prachtig ontbijt klaar gemaakt voor ons, meet een schaaltje vers fruit, yoghurt en muesli. En dan nog een bordje met spiegel en scrammbled eggs met een worstje en thee, jus d’orange en koffie. Naast ons zijn er nog vier andere gasten waarvan er twee vroeg vertrekken, dus die hebben we niet gesproken. Het tweede stel komt uit New Mexico en zijn een weekje op vakantie in dit gebied. Leuk om even weer een praatje te maken bij het ontbijt.

We zetten de Tomtom naar Monument Valley, maar het juiste adres staat er niet in. Toch geen groot probleem lijkt me, want d ingang van het nationaal park ligt in de valley. We rijden vanuit Utah de prachtige wegen over en genieten weer van de natuur. Onderweg zien we een bruin bordje staan, met een pijl naar rechts en de naam van een park: Valley of the Gods. De indianen hadden overal prachtige namen voor, maar deze lijkt wel erg op de Garden of the God, waar we vorige week in Colorado zijn geweest. Het maakt ons niets uit, we gaan er even kijken.

Het park is gratis en we kunnen de weg helemaal afrijden, omdat deze weer eindigt op de weg richting Monument Valley. We rijden wat kronkel wegen door en de weg veranderd al snel in een onverharde weg. Het is een tweerichtingsverkeer weg, maar de weg is behoorlijk smal. Aan beide kanten van de weg zijn struiken en hier en daar een cactus in de vorm van ronde bolletjes of sprieten. De zijkanten zijn iets verhoogd en vrij zacht. Toch blijven we rijden, want het is wel heel erg mooi hier. De weg gaat op en neer, omhoog en omlaag en we hebben waanzinnig mooie uitzichten. Met enkele auto’s voor ons en achter ons, rijden we met een kleine groep door het park. Soms worden wij ingehaald of halen wij weer iemand in op een breed stuk waar ruimte is gemaakt om elkaar te passeren of om even van het uitzicht te genieten. Toch vindt Elske het af en toe behoorlijk spannend, omdat we enorm slippen in het mulle zand op de weg of dat de hellingen dermate steil zijn dat we met de bumper of de onderkant met de auto de grond raken. Na de vier lekke banden op de eerste dag is ze bang dat we nog een banden probleem zullen krijgen. Ik heb dat gevoel helemaal niet en geef zo nu en dan lekker gas over het ruige pad. De enorme stofwolken achter ons, zijn super gaaf om te zien in de spiegels van de auto. Het is werkelijk prachtig om te rijden en de vergezichten over de valley zijn onbeschrijfelijk mooi. Na een 15 kilometer rijden we het park weer uit en komen we weer terecht op de gewone route richting Monument Valley.

We rijden weer door Arizona en genieten van de prachtige natuur. Na een flink stuk gereden te hebben komen we bij de lange smalle weg richting de bekende rotsen van Monument Valley. De meeste mensen kennen deze weg van de film Forrest Gump, maar ze is ook enorm vaak gebruikt in western films. We rijden met de Tomtom naar de valley toe, maar zien nergens een bord naar de ingang van het park. We nemen bij de rotonde de eerste afslag naar rechts, maar na een kilometer of vijf zie ik de Mittens, de vreemde rotsen uit de vallei, niet meer voor me en ik voel dat we verkeerd zitten. Dus terug naar de hoofd rotonde. We stoppen even bij een benzinepomp waar we het kunnen vragen. De vrouw achter de toonbank legt het uit met behulp van een tekening op een servetje en ik neem aan dat het nu goed gaat komen. Bij de volgende rotonde gaan we rechts af. Ik rijd zo’n vijfentwintig kilometer, maar nergens zie ik een bordje over het park en begin weer te twijfelen. In de verte is een wegversperring en daar staat een Navajo politie agente. De politieagente is een vriendelijke indianenvrouw die ons met een tekening in het zand verteld waar de ingang is. Balen, maar we hadden bij de rotonde rechtdoor gemoeten of eigenlijk meteen links toen we van de smalle lange weg afkwamen.. Dus we rijden de vijfentwintig kilometer weer terug naar de rotonde. Bij de rotonde gaan we opnieuw naar rechts en zien we even verderop een groot bord staan over de entree van het park over 4 mile. Monument valley staat in een indianen reservaat en is eigendom van de Navajo indianen.

We rijden het park binnen en ik herken nu ook de entree. We zijn hier in 2015 ook al een keer geweest bij onze trip over de hele Route 66. Het park heeft een entreeprijs van acht dollar persoon, en na de betaling zetten we de auto ma een kilometer of zes op de parkeerplaats neer. Vanaf het hoofdgebouw kijk je over de hele vallei en dat blijft een indrukwekkend gezicht. Binnen kunnen we nog even naar het toilet en langs de giftshop en neem ik een leren cowboyhoed mee. Leuk souvenir toch? We stappen in de auto en rijden dan uiteindelijk, bijna twee uur later als gepland, het park in. De weg is onverhard en stoffig, maar minder eng als de weg van vanmorgen. We merken wel dat het enorm druk is, veel drukker dan acht jaar geleden. Met een rijtje autos voor ons en achter ons rijden we door het prak. Gelukkig zijn er veel plekken waar je stil kan staan om alles goed te bekijken en zo kunnen we makkelijk ontsnappen aan de vele toeristen die in de rij meerijden.

Je kan ook paard rijden in de valley. Zo voel je jezelf nog meer als als de bekende cowboy acteur John Wayne, dus ik begrijp de aanbieding hiervan. Ik heb eerder al op een aantal plekken paard gereden in Amerika, maar nu is er helaas geen tijd voor. Toch gaan we even kijken bij de ranch waar de mustangs leven. Twee vriendelijke indianen zijn aan het werk en voeren de groep mustang paarden. Ze hebben duidelijk honger, want ze willen liever niet gestoord worden. Sommige paarden worden licht agressief als ik ze wil aaien. De oren gaan plat naar achteren en ze proberen me te bijten. Maar dat laat ik niet gebeuren uiteraard. Het zijn prachtige slimme dieren en ze hebben een heel mooi plekje hier. Het oudste paard is ongeveer 45 jaar oud. We maken een gezellig praatje met beide indianen en uiteindelijk vertrekt de oudste ven het stel en blijf ik met de jongste indiaan praten. Elske neemt lekker de tijd om fotos te maken van de omgeving en de dieren die hier bij de stallen gehouden worden: schapen, geiten. Ik heb een gezellig gesprek met Harold Daniels, een jonge indiaan die me van alles verteld over zijn volk, de Navajo’s. Hij heeft twee namen, ook een indianen naam, maar die is heilig en mag niet gedeeld worden met ons. Verder verteld hij over het leven in het reservaat. Ze hebben hun eigen wetten, hun eigen politie en hun eigen president en zelfs een eigen regering. Een onafhankelijk volk dus. Al denkt Trump daar anders over natuurlijk. Harold leert me een paar woorden, waaronder het woord om afscheid te nemen van elkaar. Indianen zeggen nooit goodbye, omdat dit afscheid voor altijd betekent. Ze zeggen altijd: see you later of see you soon, zodat het geen afscheid is. Het woord ben ik helaas alweer vergeten en ik kon het daar niet opschrijven, maar met de vreemde klanken die de indianen gebruiken in hun graal, zal het me helaas toch niet lukken om de woorden te spreken. Het lijkt een beetje op Kohan Cun, maar waarschijnlijk als ik het aan Harold de indiaan laat horen, pist hij in zijn broek van het lachen. Het was een gezellig en leerzaam gesprek over en weer.

We rijden de auto verder door het park en draaien rustig de weg richting de uitgang en langzaam het park uit. Even buiten het park staat nog een beeld waar we even rondkijken en fotos maken en dan laten we de Tomtom ons naar de plaats Page brengen. Vanuit Page hebben we eerder al wat uitstapjes gemaakt, maar nu zijn we wat later in het dorpje en bewaren we de uitstapjes voor morgen. Zodra we het stadje binnenrijden, zien we hoe gezellig het is. Veel winkeltjes en restaurantjes met gezellige verlichting en borden. Ook veel reisbureautjes die uitstapjes voor je kunnen regelen, maar dat doen we dit jaar zelf. We komen net voordat het helemaal donker is aan bij het hotel en zijn moe. We hebben wat later vandaag brood gegeten in de auto en hebben ook geen zin meer om uit eten te gaan. Dus met wat drinken, koekjes, chips en popcorn vullen we onze avond en liggen we op een redelijke tijd plat. Het was weer een fantastische dag.