De historical Prescott highway 89

Deze ochtend rijden we vanuit Wickenburg direct de snelweg op richting Wilhoit, een klein stadje ergens in de bergen. De weg verandert al snel van een rechte weg met aan beide kanten huisjes en bedrijven in een slingerend weg door de heuvels van Wickenburg. Hier en daar stoppen we om een ranch te bekijken of een verlaten gebouw. Een mooi glad wegdek met de heldere gele streep strak in het midden. Maar als we Wilhoit voorbij zijn en richting Prescott en Jerome rijden wordt de weg steeds mooier en veranderen de heuvels al snel in hele hoge bergen. We stijgen naar 6000 feet, zo’n 2000 meter en met extreem veel haarspeldbochten bochten. De weg is prachtig van kwaliteit en de verre uitzichten zijn adembenemend mooi. Er is alleen een gebrek aan vangrails soms, dus sommige gedeelte kruipen we omhoog of omlaag om mogelijk gevaar te ontwijken. Af en toe is er onderweg een scenic view punt aangelegd, waar we maar al te graag stoppen om fotos te maken of gewoon de omgeving in ons op te nemen. Dit is een weg die hoog in onze top 10 staat van mooiste wegen ooit gereden. Ik begrijp ook waarom we zoveel motorrijders tegenkomen. De natuur is onbeschrijfelijk mooi en soms kunnen we kilometers ver kijken. Zo’n kronkelende weg zonder vangrail brengt ook de nodige ongevallen met zich mee helaas en zo nu en dan zien we een kruisje langs de weg staan met de nodige bloemenpracht. Sommige kruisjes zijn gepersonaliseerd met een onderdeel van een auto, een foto of een hoed. Het is indrukwekkend en zorgt er voor dat we echt in alle rust de weg berijden. Op sommige punten vliegen de adelaars vlak naast ons of over ons heen op zoek naar voedsel. Hierdoor kunnen we ze zo nu en dan behoorlijk goed bekijken.

Ergens halverwege zien we een mooie zijweg die naar een campground leidt. Het is niet de weg die we moeten blijven volgen, maar soms nemen we de tijd om even van ons uitgestippelde pad af te wijken. We rijden behoorlijk steil omhoog over een kronkelende, prachtige weg en stoppen zo nu dan ook hier weer om van het uitzicht te genieten. Na zo’n acht kilometer komen we bij de campground aan en zien we hier en daar een tentje of een huisje tussen de bomen in het bos staan. Een prachtige campingplaats. We keren om om weer terug te rijden naar onze route en glijden nu op ons gemak van de weg naar beneden. Na een kilometer of vijf stop ik de auto, omdat ik aan de kant van het groene bos, amper tien meter van ons vandaan, een hert zie staan eten. Hij kijkt ons aan en eet rustig door. We worden in de gaten gehouden, maar toch loopt hij niet weg. De grijs-bruine kleur is dezelfde als de rotsen en we begrijpen direct waarom we ze nog niet eerder hebben gezien. Onderaan de berg nemen we de weg naar rechts en volgen we weer onze route naar Prescott. Zoals we bij onze eerdere bezoeken aan Amerika al is opgevallen is de verscheidenheid aan natuur. Ook nu weer zien we de natuur elk half uur compleet veranderen. Zowel van kleur als van vegetatie. Het is en blijft bijzonder.

Aangekomen bij het stadje Prescott valt het ons op, dat er enorm veel antiek winkels zijn. Nu is Amerika niet zo heel oud, maar de inwoners zijn gek op Antiek. Voor ons zijn het grote rommelmarkten, waar we zo nu en dan een leuk souvenir kunnen scoren. De eerste waar we voor stoppen is niet al te bijzonder en zijn we snel door heen. Maar de tweede is alleen al aan de buitenkant erg leuk om te bekijken. Veel cowboy gerelateerde spullen staan al uitgestald voor de grote voorzijde en er staan twee oude Amerikaanse autos op de parkeerplaats. Ook binnen kijken we onze ogen uit en lopen we door een soort cowboy museum heen. Alles is te koop, maar voor een behoorlijke prijs. Ik zie al snel enkele spullen die ik best zou willen meenemen, maar door gebrek aan ruimte laat ik ze wijselijk staan. Ze zijn ook niet goedkoop dat scheelt, want anders had ik er waarschijnlijk wel ruimte voor gemaakt. 

Zo’n drie kilometer verderop zien we een aantal mooie oude auto’s staan en ook deze staan weer voor een antiekwinkel. Buiten in de bomen maken de krekels een enorm kabaal. Je ziet ze niet, maar aan het volume te horen zijn het er veel, erg veel.  Elske probeert ze op de camera te vangen, maar zonder succes. Toch nog maar even kijken in de antiek winkel dan maar en al snel lopen we in allerlei verschillende kamertjes tussen de vele spullen te snuffelen. Op de eerste verdieping van het pand staan ook veel spullen te koop en ik vind daar een leuk souvenir voor mezelf; een cartoon boekje van Bob’s Big Boy voor 10 dollar. Bob’s Big Boy is een fastfood keten uit de jaren 50, die de boekjes vanaf het begin tot eind jaren tachtig gratis aan de kinderen gaf die langs kwamen als klant. Ook verkopen ze daar vanaf het begin al plastic Big Boy poppen, ca 20 centimeter hoog, waar ik er al verschillende van heb weten te verzamelen. Big Boy is een mannetje met een mooie rock n roll kuif en een rood geruite tuinbroek aan. Een leuke aanwinst dus.

We rijden vanaf Prescott verder een stuk berg door en slingeren de plaats Jerome binnen. Jerome staat hier bekend als Ghost town (verlaten dorp waar geesten rond zouden dwalen), maar niets is minder waar, Jerome is een gezellig cowboy dorpje met hele leuke winkeltjes en een behoorlijke toeristische attractie voor mensen die wel eens een ghost town willen bezoeken. Naast het dorpje zelf is wel nog het echte verlaten dorpje te bezoeken, maar die is helaas gesloten vandaag. Het enige griezelige wat we hier tegen komen zijn de Halloween versieringen waar de inwoners al druk mee mee van doen zijn. Het griezelfeest is een nationaal feest en wordt altijd het laatste weekend van oktober gevierd. Door deze aankomende feestdagen, zien we ook al wat vaker pompoenen te koop. 

Na een paar huisjes en winkels te hebben bekeken , zetten we de laatste rit in richting Sedona. Ik ben er eerder geweest en wil het graag aan Elske laten zien. Het is een bijzonder mooi natuurgebied. Eerst rijden we nog door een groen bebost gebied met gele bloemen en grijs bruin gesteente. Heel erg mooi, maar zeker niet het meest bijzondere. 

Ik zie dat we nog maar anderhalve kilometer hoeven te rijden, maar zien nog steeds niet de bijzondere natuur van Sedona liggen. Maar dan draaien we de weg op naar links en verandert de hele natuur. Ineens zijn daar rooie rotsen in de meest prachtige en bijzonder vormen en voel ik de kippenvel op mijn armen. Wauw wat een entree heeft dit park! De laatste zonnestralen van de dag schijnen over sommige rode rotsen en maken de entree extra overweldigend. Ook Elske is onder de indruk en wil al snel overal stoppen. Maar dit is nog maar het begin, dus als we even nog tien kilometer door rijden zitten we tussen de rode rotsen in en nemen we alle pracht in ons op. Een stukje terug zit ons hotel waar we ons laten inchecken door een vriendelijke dame. Ze verteld ons, met een kaart van dit gebied, waar we alles kunnen vinden en samen brengen we de koffers naar ons nieuwe verblijfplaats voor twee nachten. Een hele gezellig ingerichte kamer, voorzien van alle gemakken laten we even achter, zodat we verderop in de straat een lekker gevuld broodje kunnen eten. Rond half negen staan we onder de douche en kunnen we ons daarna in het heerlijke bed in slaap laten vallen