Het prachtige Apache reservaat

Wat een heerlijk hotel was dat in Tucson. Ik denk dat we dit niet gaan evenaren deze reis, maar we gaan het zien. Voor nu nemen we afscheid van Tuscon, nadat we nog even contact hebben gehad met Floor. In Nederland regent het op dit moment heel hard helaas. Bij ons is het direct lekker warm in de ochtend, zo’n 32 graden.

We hebben vandaag een lange trip voor de boeg en stellen de Tomtom ditmaal in op het kleine stadje Show Low in Arizona. Show Low ligt in het Apache reservaat en is dus in zijn geheel eigendom van deze Native Americans stam. Dat zijn de oorspronkelijke bewoners, maar hier in dit gedeelte van Arizona zeggen ze gewoon indiaan. Die benaming schijnt nog wel te verschillen tussen de indianen stammen. sommige stammen vinden indiaan een scheldwoord en wensen alleen als Native American aangesproken te worden, terwijl andere stammen er geen enkele moeite mee hebben. Vanuit Tucson moeten we van A naar B, dus van het ene hotel naar het andere, zo’n tweehonderd kilometer rijden en dat zou volgens Google Maps ons zo’n drie uur en drie kwartier tijd kosten. Maar dat is enkel theorie, want we stoppen veelvuldig uiteraard en schieten wel eens een andere weg in dan gepland. Gewoon omdat het kan.

Ook vandaag, op nationale cheeseburger day, is het weer een waanzinnig mooie reis. Het duurt circa een uur voordat we de laatste huisjes van Tucson gedag zeggen en we wat meer gele en lichtgrijze woestijn met groene struiken inrijden. Bij een van de laatste tankstations in Tucson gooien we de auto nog even vol, zodat we zeker weten dat we niet onderweg nog ergens moeten tanken. De vriendelijke jongedame aan de counter vraagt ons waar we vandaan komen en wat we hier doen, omdat ze ons accent zo leuk vindt. Als ik zeg dat we uit de Netherlands komen en hier vier weken aan het rondreizen zijn, valt haar mond letterlijk open. You guys…are you serieus? Ik heb één week per jaar! Jeetje ik wil ook naar de Neverlands zegt ze. Hahahaha Ze heeft geen idee uit welk land we komen. En dit is niet de eerste keer dat ik dit hoor. Van de week moest ik ergens bij een counter opgeven waar ik vandaan kwam. Geen idee waarom, maar soms willen ze alles van je weten. Ik zei uit Amsterdam en de dame zei, oh ja daar is het mooi. Daar wil ik echt nog een keer naar toe. Vervolgens ging ze invullen dat ik uit het land Amsterdam kwam hahaha.

Met een gevulde tank rijden we verder een stuk woestijn door en al snel wijzigt de natuur en de hoogte waar we rijden. We rijden door Tonto National Forrest, maar niet waar we een paar dagen geleden hebben gereden, maar aan de andere kant van het gebergte. En de natuur is weer adembenemend mooi. Ik weet het, we blijven het zeggen, maar het is ook zo bijzonder mooi hier. Vanuit het Forrest rijden we hoger de bergen in en komen we een bord tegen waarop staat: Apache owned country. We rijden nu het Apache reservaat in en als snel zien we in de stadjes en dorpjes die we af en toe doorkruisen, Apache inwoners. Alles is overigens erg netjes. De wegen zijn goed verzorgd en de borden zijn duidelijk. Ook zijn er veel minder borden dan bij ons. Wederom worden er veel stops gemaakt, omdat het overzicht in deze bergen zo overweldigend is. De rode ruige rotsen met de groene bomen en daar tussen door een slingerende donkergrijze weg met een gele streep in het midden. Prachtig, echt prachtig. We zien haviken en boulder gieren over ons heen vliegen, op zoek naar eten. En veel droge rivieren die ergens om een berg of tussen een rots vandaan horen te kronkelen.

Ergens halverwege op een berg staat een verlaten huisje met een klein bruin houten hutje er naast. We parkeren even de auto om te gaan kijken. Het grotere huisje is onder gekalkt met graffiti en diverse verf kreten en eigenlijk niet de moeite van het fotograferen waard, maar het kleine houten hutje daartegen is leuk en blijkt een oude, kleine gevangenis te zijn. Waarschijnlijk is het grotere huis een voormalig sheriff kantoor geweest. Het gevangenis huisje heeft voor de twee raampjes tralies en binnen een kooi waar een oud soort bedje in staat. Verder een klein voor portaal waar iets van een kist cq tafel in staat. Uiteraard is het in slechte staat, maar het past mooi bij de omgeving. De auto brengt ons weer naar een hoger punt op de berg en we kijken nog een keer over het gebied heen. Voor ons ligt een enorme kloof van grote, rode bergen en het is een genot om alles in ons op te nemen.

Ergens nemen we de afslag 73 en de Tomtom begint weer eens tegen te sputteren. Na 100 meter keer om, roept hij. Maar nee hoor ik blijf deze weg volgen. Ik heb op de kaart gezien dat er dertig kilometer verderop Fort Apache is, en dat wil ik graag bezoeken. Fort Apache is een fort waar de Apache indianen samen met de Cavalerie hebben samengewerkt en zo dit gebied hebben kunnen veroveren van de Unie, of wel de noorderlingen. Al een ruime tijd is het terrein een museum en een gedeelte waar indianen wonen en naar school gaan. Vroegere officieren gebouwen zijn nu voor de naschoolse opvang van de indianen kinderen.

Aan de overzijde van de weg is het Apache kerkhof en ook daar lopen we even een rondje. Het zijn geen bijzondere graven. Enkele gewoon met een steentje, maar de meeste met een houten kruis. Bij de kruizen liggen altijd heilige poppetjes en bloemen. En soms ook een Amerikaans vlaggetje. De begraafplaats is niet erg mooi en er ligt veel rommel. Enkel aan de aparte namen op de kruizen klunen we lezen dat het hier om overleden indianen gaan.

We rijden weer verder en nu dan wel richting ons hotel. Toen we vanmorgen om kwart over tien wegreden zouden we er rond twee uur zijn, maar inmiddels is het al half zes en we moeten nog vijfenzestig kilometer. Met de laatste paar minuten licht rijden we even voor Show Low het terrein op van een Walmart supermarkt en kopen we binnen nieuwe cola, chips en wat fruit in. Het valt ons op dat het hier kouder is, zo’n twintig graden en Elske doet zelfs haar ja even aan. Ik blijf lekker met mijn slippers en hempie lopen, want de koelte is ook wel even aangenaam.

We rijden door naar ons hotel en checken ons in. Aan de overzijde van ons hotel zit een Mexicaans restaurant dus daar vullen we onze buik met enorm veel eten. Vegetarisch esquedillas voor Els en voor mij een fajita schotel met beef en kip. Echt super lekker, maar veel te veel. Er hadden wel vier mensen van kunnen eten. Heerlijk, rozig stappen we onder de douche en kruipen we daarna naast elkaar in het smalle bed, want vannacht wordt het slechts veertien graden en dat hebben we nog niet meegemaakt.