Prachtige Saguaro park en de San Xavier mission

Vandaag wederom geen wekker gezet, maar we worden gewoon weer rond zeven uur wakker. Nog een beetje draaien en rond half acht dan toch maar eruit, want we hebben een hoop te bekijken hier in Tucson. Voordat we naar het ontbijt buffet lopen, zetten we eerst een wasmachine aan het werk voor ons. Die draait in een half uurtje onze shirtjes en ondergoed schoon, dus tijdens dat hij rondjes draait kunnen wij mooi onze brandstof tot ons nemen aan de ontbijttafel. En wat een fantastisch buffet is dit. Broodjes en bagels, donuts, eieren in verschillende vormen, oatmeal (soort pap) met allerlei toevoegingen in potjes zoals krenten en bruine suiker, yoghurt, vers fruit, zoete broodjes, muffins, diverse sapjes, koffie en thee. We blijven hier denk ik tot vanmiddag hahaha. Nee hoor na het ontbijt gaan we terug naar onze kamer en halen de was uit de wasmachine die zo’n 50 meter bij onze kamer vandaan staat. Onderwijl dat Elske de was op ons rek hangt, bel ik nog even om te kijken hoe het met Floor en Sasha is gegaan in Amsterdam. Uiteraard krijgen we een uitgebreide shoplog en laat Floor alle nieuwe aanwinsten zien. Geweldig. Als we hier klaar zijn bestellen we nog even nieuwe handdoeken voor ons zelf voor vanavond, bij de receptie van het hotel en stel ik Tomtom in richting het Saguaro national park. Onderweg stoppen we nog even bij een benzinestation om de tank te vullen en zie ik aan de overzijde een enorme grote Harley Davidson winkel. Zo nieuwsgierig als ik ben steek ik de straat over en parkeer ik de auto naast het enorme pand. Het is zaterdag en er is een ride out van de HOG (Harley Owners Group) en er zijn wat activiteiten rond de winkel. Helaas hebben we geen tijd voor de activiteiten, maar een paar t-shirt passen altijd weer in de koffer. 

We moeten nog 28 kilometer rechtdoor op de boulevard en onderweg stoppen we nog een keer om een beker koffie voor Els en een verfrissing voor mij te halen. Het is inmiddels alweer 37 graden. De K markt / tankstation heeft een uitgebreid assortiment, dus we kunnen hier onze behoefte aankopen. Elske neemt een donkere koffie in de hoop dat deze wel een keer smaakt. De koffie schijnt niet lekker te zijn hier. Te slap zegt Els. De Cola daarentegen is van geweldige kwaliteit, zeker de Mexicaanse Coca Cola, want daar zit palmsuiker in verwerkt en is iets zoeter. Ik wist het niet, maar een dame in Huntington Beach vertelde mij het verhaal. Ik heb het nog niet echt opgemerkt, maar eerlijk gezegd ook nog niet op het etiket gekeken waar de Coke gebrouwen is.

We nemen ook nog twee Froster slush mee, want die zijn lekker koel. Eentje met cactus smaak en eentje met watermeloen smaak Een slush is gewoon wat schaafijs met limonade en kost één dollar inclusief een gratis refill. Geweldige prijzen hier voor dit soort drankjes. Alles is hier overigens gewoon plastic. Er wordt wel gerecycled, maar papieren rietjes en bekers doen ze niet aan. 

Met de verkoeling in onze mond rijden we richting de entree van het park, waar we ons melden bij het informatiecentrum. We hebben eerder bij het Joshua Tree national park al een annual pass gekocht, waarmee we (bijna) alle natuurparken in mogen. Binnen vragen we even een kaartje van het gebied een de dame achter de desk wijst ons erop dat er zeven Javelinas (spreek uit als Havelina) liggen in de schaduw tegen het pand. Het informatiecentrum heeft hele grote ramen, waarmee ze een prachtig uitkijk hebben op de cactussen tuin. De ramen lopen helemaal tot aan de grond door en daar liggen inderdaad de zeven kleine dieren te slapen. Uiteraard omdat er veel schaduw is, maar ik denk ook doordat het pand aan de binnenzijde constant een koele airco heeft aan staan en de koelte voelbaar is voor deze dieren. De Javelina lijkt op een klein everzwijnen, maar de ranger hier verteld dat ze qua gedrag en hoeven meer weg hebben van een hert, alleen een stuk kleiner. We zien wel zijn kleine voetjes, maar ik vind het echt niet op een hert lijken. Het is leuk dat we deze dieren nu goed kunnen bekijken.

We stappen in de auto en starten de route door het park. Er zijn twee cactusparken in Tucson, eentje in het noorden en eentje in het zuiden. Wij zijn in het zuiden en het park ziet er fantastisch uit. De eenrichtingsverkeer weg is zeer netjes verzorgd en zo nu en dan is er een plek om even de auto neer te zetten en tussen de enorme cactussen door te lopen. Er staan er duizenden, zo niet miljoenen en in verschillende vormen. De meeste kennen we als klein plantje in een pot bij het tuincentrum, maar hier goeien ze tot wel twaalf meter hoog. De hoge zijn dan ook honderden jaren oud. De slingerweg rijdt geweldig en de maximale snelheid ligt op 20 miles p/h dus dat is zo’n 30 kilometer p/u. Er staat een fijne zachte wind, maar als we uitstappen merken we wel hoe warm het hier eigenlijk is; dik veertig graden! Doordat er een vochtigheid is van slechts veertien procent is het prima uit te houden, maar het is goed dat we ons hebben ingesmeerd met zonnebrand. Ik zie Elske elk stap bruiner worden en we zijn blij als we weer even een stukje, met de airco aan kunnen rijden. Bij één van de grote bergen is weer een goede parkeerplaats en staan er nu ook waarschuwingsborden. In het park kun je van alles tegen komen, waarbij enkele dieren gevaarlijk (kunnen) zijn. De ratelslang, de schorpioen, Bergleeuw, zwarte beer. Zomaar een rijtje die op het bord staan, om te waarschuwen dat we die beter niet kunnen benaderen. Uiteraard hoop ik toch wel dat ik ze zie, maar dan op veilige afstand. Maar helaas, we zien diverse vogels, groot en klein, Hagedissen, eekhoorntjes en de Javelina’s bij de entree. Oh ja en een paar vliegen en dat is best bijzonder want er zijn eigenlijk niet of nauwelijks insecten hier. De hele voorzijde van de auto is nog helemaal vliegvrij. Geen bijen of wespen, geen hommels. Heel bijzonder en stiekem wel erg fijn ook.

Met een paar slingerwegen verder rijden we weer naar de start van het park. Elske gaat nog even naar de toilet en dan is het alweer kwart over vier. Eigenlijk al wat te laat, maar ik stel toch de Tomtom in richting Mission San Xavier. Een oude Mexicaanse kerk, waar nog dagelijks een een aantal diensten zijn. De kerk is in 1797 voor het eerst echt in gebruik genomen is ziet er prachtig uit. Als of je in een oud filmdecor wandelt. De witte toren met de grote bel en de versierselen aan de buitenzijde. Ook de binnenzijde is bijzonder. Veel afbeeldingen van heilige personen, waaronder uiteraard Maria de Guadeloupe. We bekijken eerst even de binnenzijde, waar elk moment nog een late dienst gaat beginnen en lopen daarna nog even om het imposante gebouw heen. Naast de kerk is een grote heuvel waar een groot wit kruis op prijkt. In het late namiddag licht ziet alles er nog mooier uit. Voor het gebouw is een grote parkeerplaats met aan de rechterzijde wat ruimte voor stalletjes. De vorige keer dat ik hier met Sasha was stonden hier meerdere kraampjes met Mexicanen die wat eten verkochten of wat Mexicaanse kunst en kralen. Nu staat er slechts één kraampje met wat eten, maar die heeft niets te doen. Ik zie dat ze hun eigen waar beginnen op te eten en het duurt niet lang voordat ze hun boeltje inpakken en vertrekken. Ook wij vertrekken in de laatste lichte uren van de dag richting het centrum. Op de East Broadway Boulevard zit een restaurant genaamd Kon Tiki waar we om een tafel voor twee vragen.

Binnen is het gezellig in Tiki stijl ingericht. Ik houd van de Polynesische kunst en inrichting en binnen zie ik dan ook diverse attributen die ik ook thuis in de garage heb hangen of in elk geval in een van mijn boeken heb staan. De grote Tiki maskers aan de muur, de glazen bollen met lampen, in diverse kleuren, aan het plafond. De bamboepalen en de bamboe gevlochten schermen doen je laten voelen, alsof je in Hawaii in een strandtent zit. Je kan er van alles krijgen, maar de specialiteit hier zijn toch wel de diverse tropische cocktails en het Hawaïaanse eten. We nemen allebei een alcoholvrije cocktail. Voor Elske een fruitpunch en voor mij een Coconutpunch en bestellen dan wat eten. Elske heeft niet al te veel trek en neemt een eenvoudig bordje patat. Ik ga voor een traditioneel Hawaïaans gerecht met Kip in Cocosnootsaus met gegrilde amandelschaafsel. Met wat groenten en uiteraard patat erbij zitten we niet veel later prima te eten. Zonder dat ik het me had gerealiseerd, ook niet naar gekeken eigenlijk, blijkt ons hotel aan dezelfde weg te liggen als het restaurant, anderhalve kilometer terug.

Dus met een volle buik stappen we in de grote GMC en keren de auto linksaf richting ons hotel. Kwart over zeven zijn we alweer op de kamer en eigenlijk nog niet moe. Vandaag is het de Mexicaanse onafhankelijkheid dag en misschien rijden we nog even naar het centrum om te zien of er ergens een feest aan de gang is. Helaas worden we niet wijzer van de internet berichten. Er worden wel diverse gebouwen verlicht, maar andere activiteiten in Tuscan zijn moeilijk te vinden. Dan maar even naar het zwembad van het hotel. Bij de receptie koop ik een blik bier en krijg ik een zwembad handdoek van het hotel in bruikleen. Samen gaan we nog even zitten bij het zwembad. Er is een Mexicaanse familie erg druk aan het spelen en zingen, dus we laten ze even hun spel afmaken. Zodra ze klaar zijn en uit het water gaan, stappen wij rustig het water voor een paar baantjes schoolslag. Het water lijkt eerst erg koud, maar is een aangename verfrissing na een dag van ruim veertig graden in de zon te hebben gelopen. Rond half tien gaan we terug naar de kamer en schrijf ik de reisblog van vandaag nog even op. Morgenochtend zal ik die weer plaatsen, als Elske dan haar foto weer uitgezocht heb. Voor nu eerst even onze ogen dicht en lekker uitrusten.