De weg naar Tortilla Flat en de Adobe’s van Tucson

Terwijl we net de ontbijt zaal binnen zijn gestapt probeert Floor een FaceTime gesprek met ons aan te gaan, maar dat is niet handig met al die ontbijtende  mensen hier. Na het ontbijt nemen we opnieuw contact met haar op dus. Eerst genieten we van een fijn ontbijt hier, met yoghurt, geroosterde broodjes en fruit.

Prima geregeld hier. We lopen terug naar onze hotelkamer en ondertussen bel ik Floor. Inmiddels is Floor thuis en zit ze met Sasha aan tafel om te starten met het avondeten. Zo gek dat tijdsverschil soms. Leuk om even met onze lieve dames te praten en te zien dat ze het prima redden samen. Super trots op de dames natuurlijk. Morgen gaan ze samen naar Amsterdam naar de markt. Na elkaar even gesproken te hebben, neem ik nog even contact op met Ger en Ria die ook net aan het avondeten zitten. Snel even een praatje over onze ervaringen en ook hier is het weer fijn dat je elkaar even spreekt en ziet. Ondanks de enorme afstand is het fantastisch dat je tegenwoordig zo’n goede verbinding met elkaar kan hebben. 

Deze ochtend is het al 29 graden, maar vandaag gaat het 40 graden worden. We moeten dus ons doel goed uitkiezen. We nemen de highway richting Apache Junction. De Apache junction ligt aan de voet van de berg en is weer uniek qua vegetatie. We zien in dit gebied weer meer grote cactussen groeien en zacht gele rotsen. Als we op ons gemak de laatste huizen van Phoenix langs rijden, zien we iemand aan de kant van de weg, die in de tuin een paar ezels staat te voeren. We stoppen even voor een praatje en de aardige man verzorgd blijkbaar de dieren van zijn buurman. Hij wil liever geen slechte dingen zeggen over zijn buurman, maar vindt eigenlijk dat hij ze niet goed verzorgd. Dus neemt hij de verantwoording op zich en geeft de ezels en de geitjes te eten. Het is een vriendelijke, echte Amerikaan. Petje met Trump op zijn hoofd, een t-shirt met een adelaar, tattoos van o.a. een confederatie vlag, een oude spijkerbroek met een flink gat op de knie en cowboy laarzen. Hij verteld dat hij vrijwel zijn hele leven al met pensioen is, maar omdat hij wel handig is, klusjes kan doen om wat te verdienen. Oh ja en hij betaald geen belasting, want dat scheelt natuurlijk weer een beetje inkomen. Haha mooi dat hij zo zijn eigen ding doet. Na een gezellig gesprek vervolgen we onze weg de bergen in.

Na een half uurtje rijden komen we bij Goldfield. Een oud cowboy dorpje waar nieuw leven is ingeblazen en nu een toeristische attractie is geworden. Het is een gezellig dorpje met enkele winkeltjes. Sommige gebouwen zijn authentiek, maar de meeste zijn hier later neer gezet. De sfeer is er niet minder om en ook aan belangstelling van buitenaf geen gebrek als we de parkeerplaats bekijken. Na een uurtje rond te hebben gelopen, hier en daar een klein gesprekje te hebben gevoerd met een medewerker van het park, rijden we nog dieper de bergen in.

De weg is prachtig en ziet er als nieuw uit. Het mooie gitzwarte asfalt en de gele baan in het midden zijn prachtig en kleuren mooi af bij de gele en bruine bergen, die gevuld staan met enorme cactussen en cholla (tjolla) planten. Boven de bergen zien we diverse keren een soort gieren vliegen. De zwarte volgels met hun rode kop en grote snavel zijn aan het speuren naar eten. Na een tijd lang een kronkelende weg te hebben gevolgd, komen we bij een groot meer. Dit is het Salt Lake meer, waar verderop de lange, smalle en ondiepe rivier verder het land in loopt. We blijven de weg volgen en komen aan bij Tortilla Flat. Een plat stuk tussen de grote bergen waar vroeger een trading post zat. Een soort winkeltje waar reizigers water konden krijgen of een kleine maaltijd. In dit gebied was vooral de Lost Dutchman bekend. Een Duitse Amerikaan die in deze bergen enorm veel goud heeft weten op te graven  en dus voldoende vijanden had hierdoor. Dat Dutchman was dus een niet helemaal goede naam, maar als Duitser had hij een bekende naam gekregen. In 1911 is hij ergens gestorven geloof ik, maar de verhalen worden hier nog wel verteld. Dat is erg leuk van dit soort reizen. Vanwege een eerdere flood (overstroming) is de weg verder afgesloten en keren we hier weer om.

We vragen TomTom om ons naar ons nieuwe overnachtingsplaats in Tucson te brengen. Dat kost ons wel 175 kilometer, maar een groot gedeelte is gelukkig door het platteland, dus we gaan weer een hoop zien onderweg. Eerst rijden we de kronkelweg weer terug en genieten nog een keer van alle uitkijk punten in de bergen. Een schitterende weg. Hier en daar lopen we voorzichtig in de rondte, omdat we weten dat er veel ratelslangen zitten in dit gebied, maar zonder dat we risico’s nemen kunnen we toch weer een hoop prachtige natuur in ons opnemen.

Ergens halverwege hebben we ineens een omweg wegens een verbouwing aan de doorgaande weg. Geen probleem voor ons. Sterker nog, wel een aangename verrassing eigenlijk. Van de brede snelweg langs het platteland tussen Phoenix en Tucson, worden we nu door het platteland gestuurd en rijden we een flink stuk door aardappelvelden heen. Alsof we in de Noordoostpolder rijden! Heel langzaam grijpen de woningen en bedrijven om ons heen, zodat we opgenomen worden in de nieuwe stad van onze trip: Tucson. Wederom een mooie stad met een enorme historie en veel prachtige natuur om zich heen. De Tomtom brengt ons naar Simpson street, een straat midden in de Adobe wijk van Tucson. De Adobe (gekleurde) huisjes staan in een van de oudste wijken van deze stad en zien er prachtig uit. Hier zie je de Mexicaanse historie het best. De kleine stenen huisjes zijn in allerlei frisse kleuren geverfd en bij elke voordeur hangt een afbeelding van Maria de Guadeloupe, de Mexicaanse versie van “onze” Maria. Hier en daar hangen bossen met rode peppers te drogen in de zon en staat er een grote cactus in de voortuin. Uiteraard staat bijna bij elk huisje wel een oude Amerikaanse auto, al dan niet onder de roest. Wat een gave sfeer!

Na wat rondjes door de wijk te hebben gereden en de nodige plaatjes te hebben geschoten, rijden we richting het hotel. Ditmaal slapen we in het Hilton Suites hotel en van een afstand ziet er er geweldig uit. De buitenzijde heeft een Mexicaans uiterlijk door het torentje bovenop de entree. Maar ook als we binnen komen ziet het er super uit en de incheck wordt wederom keurig verzorgd. De Amerikaanse jongeman is vriendelijk en vier keer zo groot als ik. We krijgen warme verse koekjes en een geweldige kamer toegewezen. Dit hotel heeft enkel suites, wat betekent dat we een eigen woonkamer hebben met een klein keukentje, met daarnaast een aparte slaapkamer en allen van een flink formaat. We zijn hier drie nachten, dus dan is het wel fijn om even iets meer ruimte te hebben. Het bed en de douche zijn wederom heerlijk en dus vallen we al snel in slaap.