Wandelen door de tuinen van onze God

Vanmorgen rijden we nog even naar de bergen om nog even de prachtige natuur hier in Colorado Springs te bekijken. Over de highway 24 rijden we vrij snel al omhoog en stoppen we voor de Manitou Cliff Dwellings; oude zandwoningen van de Navajo indianen. We draaien rechts het terrein op richting de entree van het park en krijgen korting op de entree prijs. Maar het is ons niet helemaal duidelijk of we die krijgen omdat Elske verpleegkundige is of omdat ze denkt dat we al 65 jaar oud zijn. Maar ach korting is altijd leuk dus we betalen en rijden rustig het park binnen. Zo’n 150 meter verder parkeren we de auto en zijn de zandwoningen al te zien. De woningen zijn van gebakken zandsteentjes gemaakt in de enorme glooiende overkapping van een enorme rotspartij. Echt immens groot. Indrukwekkend om te zien. Aan de rechterzijde staat tipi tent waar we even inkijken, maar die hebben we wel al eens eerder gezien. Ook die zijn ruim, maar we zijn uiteraard benieuwd naar de woningen in de rots.

Er zijn wat traptreden gemaakt, zodat de woningen makkelijker bereikbaar zijn en op ons gemak lopen we het complex binnen. Eerst nog wat zoekend naar wat we dan allemaal zien en daarna al snel onderzoekend stappen we het wooncomplex binnen. Wauw wat is dit prachtig gemaakt zeg. Volgens het informatiebord is het complex in 1898 gebouwd door de bewoners, vooral om beschutting te zoeken tegen het klimaat. De hitte, de wind, de regen, de sneeuw. Het zijn kleine kamertjes die allemaal in verbinding staan met elkaar. Sommige net even groter dan de ander. Ergens halverwege is een gemeenschappelijke ruimte waar ook een vuur pit is gemaakt en uiteraard diverse plaatsen waar offers konden geplaatst. De indianen hebben een sterke band met het geestenrijk. Er is op sommige stukken zelfs een tweede verdieping met een ladder gemaakt en ondanks de kleine doorgangen kan je overal doorheen lopen. Het is indrukwekkend om te zien. Uiteraard is er aan de zijkant van het complex een enorme giftshop, ten grootte van een Walmart, maar eerlijk gezegd ziet ook deze er indrukwekkend mooi uit. Alles in dit park is prachtig schoon en opgeruimd en een genot om hier met een lekker zonnetje op ons bol rond te wandelen.

Na de nodige foto’s rijden we op ons gemak het terrein af en rijden we een woonwijk  van de plaats Manitou door. De woonwijk is erg mooi en heeft prachtige, verzorgde huizen. Hier en daar zien we toppen van grote rode rotspartijen in de achtertuinen van de huizen liggen en we willen daar graag een kijkje nemen. Ergens bij een brede straat stoppen we even bij een tankstation voor een ijsje en kunnen we meteen de weg vragen naar de Gardens of the God. We rijden de brede straat uit en nemen de afslag naar de grotere weg. Slechts vijf minuten later rijden we een grote bocht om naar rechts en zien dan de enorme rotspartijen voor ons liggen. eerder zagen we wat puntjes, maar om ze nu in zijn geheel voor je te zien is ongelofelijk! Wat een natuur! Fantastisch. Er is een afslag naar het informatiecentrum en we vragen daar eerst naar de entree. er zijn veel mensen die de Gardens of the Gos willen bezoeken, maar het blijkt gewoon het stadspark van de stad te zijn en dus helemaal vrij te bezoeken. Van het informatiecentrum is er een prachtig uitzicht over de enorme rotspartij, zeker met de zon die het rood van de rotsen nog eens extra benadrukt.

Met de auto rijden we de weg in van het park. De weg is zo’n 6,5 mile lang, dus zeg maar tien kilometer en is eenrichtingsverkeer. Hier en daar is een stopplaats aangelegd, waar je de rots partijen van diverse kanten kan bezichtigen. Met een slakkengangetje rijd je hier door de zogenaamde tuinen van onze god, maar we begrijpen de benaming volledig. Dit is zo’n bijzonder schouwspel. En wederom een onbeschrijfelijk natuurpracht. Niet na te vertellen. We genieten enorm en zijn blij dat we hier naar toe zijn gereden. Om elke hoek slaken we een ooooh, aaaah of een wauw uit. Vandaag rijden we naar Denver als volgende stop, maar dat is slechts anderhalf uur, dus kunnen we hier wel even blijven hangen. Ergens aan het eind van het park wandelen we nog langs de balance rock. De enorme steen staat al eeuwen te balanceren op een andere rots en het is dan ook een wonder dat hij nog niet omgevallen is. Wat een natuurverschijnselen zien we hier. We stoppen zoveel als we kunnen op de daarvoor aangelegde stopplaatsen, om een stukje te wandelen en de natuur nog meer in ons op te nemen. Het is overweldigend. We rijden de kronkelweg door het park verder af en komen weer uit bij het informatiecentrum. Met een stukje fruit in de mond zetten we nu koers richting Denver, maar zijn beide nog stil van deze indrukwekkende plek.

De weg naar Denver is fijn. Een grote vierbaans snelweg door de heuvels, die niet veel later bergen worden. De bergen zijn de glooiende aanvangsbergen van de Rocky Mountains. We gaan een aantal dagen door deze bergen rijden, maar eerst de grote stad Denver bekijken. Als we dichter in de buurt komen van Denver, valt het ons al op dat het er netjes uit ziet en modern. Bij binnenkomst rijden we langs een soort zuid-as, zoals we die in Amsterdam kennen. Enorme glimmende grote kantoorpanden in allerlei vormen. Het ziet er mooi uit, maar ook wel druk. Gelukkig hoeven we niet de hele stad door voor ons hotel en zijn we na 100 kilometer gereden te hebben bij ons Marriot hotel, waar we twee nachten verblijven.

De incheck gaat weer eenvoudig snel en de kamer is weer prima in orde. We installeren ons en rijden dan een paar blokken verder naar de grote winkel van Hobby Lobby. De knutselwinkels van Amerika hebben enorm veel filialen in het hele land en zijn een genot om te winkelen. Ook nu weer kijken we onze ogen uit. Alleen de kerstafdeling is hier al groter dan ons Jumbo supermarkt filiaal. Als ik de knutselclub van Ria hier mee naar toe neem, zijn ze een week zoet haha. Toch nemen we niet al te veel spullen mee, omdat het gewoon niet allemaal in de pakken is, maar een paar gave, typisch Amerikaanse kerstballen en wat metalen bordjes maak ik wel ruimte voor. We draaien de parkeerplaatsen af en rijden weer terug naar de straat waar ons hotel zit. Maar ditmaal stop ik wederom bij de GuitarCentre om te snuffelen aan al het moois. Het is een groot filiaal en ze hebben dus een enorm uitgebreid assortiment. Elske neemt plaats op een krukje ergens tussen de vele versterkers en ik speel op enkele gitaren een deuntje. Jazeker er zijn er wel een paar die ik graag zou willen meenemen, maar die zijn meteen vreselijk duur, dus die laat ik maar hangen. Ik neem wat t-shirts en nog een rocknroll bordje mee als souvenir en dan is het alweer acht uur ‘s avonds.

We stellen de Tomtom in op Wendy’s, een bekend hamburgerrestaurant in Amerika, voor ons avondeten. Onderweg zien we diverse tuinen enorm versierd al voor het Halloween feest aankomende maand. Bij sommige moeten we chit even stoppen, omdat ze er wel heel bijzonder uitzien. Complete theaters met enorme grote bewegende en pratende poppen. De één nog groter en gekker dan de ander en ook wij schrikken af en toe van de opspringende clown of griezel. Fantastisch om te zien. Naast de Wendy’s kunnen we ons auto weer makkelijk kwijt. Nog niet eerder hebben we hier ons diner genuttigd, dus ik ben benieuwd naar hun hamburgers. Het is er niet druk en bestellen een patat, met hamburger en een medium beker met een soda. Ik sta nog even wat te praten met de werknemer over hun Halloween actie en krijg van hem de kinsmen trofee; een klein rood poppetje. Ach heel aardig. Dan gaan we zitten eten. Eerlijk gezegd valt het eten erg tegen. De patat is oké, maar veel te zout en de hamburger is gewoon niets best. Het vlees is prima, maar de versiering en de toppings zijn niet echt lekker. Helaas. Toch bedanken we de werknemers en gaan dan terug naar het hotel, waar we weer heerlijk de nacht in zetten.